Okul öncesi için bu en acil konudur. Anaokulunda dövüşmemeyi öğretiyoruz, ama yine de kaçınılmaz.
Çocuklar sık sık arkadaşlarından dolayı oyuncak paylaşamaz veya küfür edemezler ve biz anneler, yardımlarını koyarız, sorunu evrensel oranlara şişiririz.
Kesinlikle davranışlarımız nedeniyle sorumluluk üstlenemeyen ve kendilerini koruyamayan insanlar büyür.
Çocuk psikologları, çocuklardaki duygusal dürtülerini kontrol etme yeteneğinin ancak 4 yıl sonra oluştuğunu savunuyorlar. O zaman çocuğa çatışmaların en iyi sözlü olarak çözüldüğünü açıklamaya başlayabilirsiniz.
Fakat ya diğer çocuklar kendilerini kontrol edemiyorlarsa ve herhangi bir nedenle kavga ediyorlarsa?
Kızımın geri vermesine doğrudan izin verdim.
Annem karışmaz - bu benim ilkem.
Tabii ki, çocuk yaralanırsa veya bir grup çocuk tarafından doğrudan zorbalık olduğunda müdahale edebilirim.
Çoğu zaman diğer anneler de karışmaz ve çocukları başkalarına koşarlarsa, bu normları göz önünde bulundururlar.
Ben öyle düşünmüyorum. Vurdun mu? Geri çekil. Ve bu onun annesi şikayet edecek - Ben onunla zaten konuşacağım.
Ve çocuğumun saldırganlığını doğru yöne yönlendirmeye çalışıyorum (hobiler, yaratıcılık, etkinlikler).
Çocuklar, yetişkin müdahalesi olmadan ilişkilerini düzenlemeyi öğrenmelidir. Ve öğrenmeye mümkün olduğunca erken başlamak daha iyidir.
Aynı anlaşmazlıklar için de geçerli. Özellikle geniş aileler için geçerlidir. Ben kendim de onlardan biriyim ve bir çocuk olarak annemin, abilerimin küfretmeye başladığında, durumu nasıl “çözmek” için koştuğunu hatırlıyorum. Ve sonuç neydi?
Okulda olduğumda, kendimi nasıl koruyacağımı bilmiyordum ve uzun bir süre için bir dışlanma olarak kabul edildi. Bundan sadece mezuniyet sınıfına girdiğim ortaya çıktı ve aynı şeyi çocuğum için istemiyorum.
Bu doğru mu? Pedagoji bakış açısından - hayır, kişisel anne yaşantısından - evet. Genel olarak, Fransızlarla anlaşmazlıklar yaşayan çocukların yetişmesi ile ilgili bazı örnekler alıyorum.
Okuyor musunuz bilmiyorum ama basit bir kuralları var: ebeveynler çocuklarının anlaşmazlıklarına karışmazeğer ciddi kavgalar gelmezse. Yani, eğer bir çocuk diğerini zorladıysa ve o ikinci bağırdıysa, ebeveyn onu almaya ve ilkine azarlamaya kalkar.
Bu şekilde bağımsızlık, kararlılık, irade gücü gündeme gelir. Bu nitelikler olmadan, çocuklarımız gelecekte kendileri için mücadele edemeyecekler! Fakat hayat, en kolay şeyden uzaktır.
Kötü bir anne olarak kabul edeyim, ama çocuğumun geleceğini her yönüyle önemsiyorum!
